دیگ آب گرم:

دیگ آب گرم یا بویلر یکی از اساسی ترین اجزاء تشکیل دهنده سیستم گرمایش مرکزی می باشد که از منظر های مختلف دارای دسته بندی های گوناگونی است.

 

مکانیزم دیگ آب گرم :

مکانیزم این نوع دیگ طوری می باشد که انرژی حرارتی حاصل از احتراق سوخت را به داخل خود منتقل کرده و از طرق گوناگون بسته به نوع دیگ، آن را به آب منتقل میکند،آب پس از افزایش دما توسط پمپ ها به گردش درمی آیند،و پس از کاهش دما جهت افزایش دمای مجدد به دیگ آب گرم باز میگردد.

دمای سیال موجود در دیگ:

نهایت درجه سیال در دیگ آب گرم 90 درجه سانتی گراد می باشد و اگر قرار است دمای سیال از این حد تجاوز کند باید از دیگ هایی که در دسته آب داغ قرار می گیرند استفاده کرد.

انواع دیگ آب گرم از نظر مسیر و راه انتقال حرارت

1- تک پاس:

در این نوع کوره گاز حاصل از احتراق پس از خروج از مشعل فقط یکبار مسیر رفت را طی کرده سپس از دودکش خارج می شوند،دمای دودکش در این نوع از دیگ بالا می باشد.

2- دوپاس:

گاز حاصل از احتراق در مسیری مارپیچ مانند یک بار مسیر رفت،یک بار مسیر برگشت را طی می کند سپس از دودکش خارج می شود.

3- کوره برگشتی:

گاز حاصل از احتراق از دهانه مشعل خارج شده،سپس مسیر را انتهای کوره طی می کند

به دلیل بسته و خمیدگی انتهای مسیر،همان مسیر رفت خود را بازمی گردد

در این مسیر رفت و برگشت عمل انتقال حرارت به آب صورت می گیرد.

4- سه پاس:

این نوع از دیگ آب گرم شباهت زیادی به نوع دو پاس دارد با این تفاوت که یک مسیر رفت دیگر در حالت مارپیچی اضافه شده و گاز حاصل از احتراق پس از اتمام مسیر رفت دوم از دودکش خارج می شود.

نکته لازم به ذکر است که هرچه دمای دودکش کمتر باشد به این معنیست که عمل انقال حرارت به آب بهتر صورت گرفته و در نتیجه راندمان دیگ بالاتر بوده.

دیگ های آب گرم از نظر جاهگاه قرار گیری آب و مسیر گاز به دو دسته تقسیم می شوند:

عقب خیس(wet back)

در این نوع کوره تمامی گاز های حاصل از احتراق سوخت توسط آب احاطه شده و آب تماس بیشتری با مسیر گاز ها دارد،در نتیجه عمل انتقال حرارت بهتر صورت گرفته و راندمان دیگ آب گرم  بالا خواهد رفت.

عقب خشک(dry back)

در این نوع دیگ حدود نیمی از مسیر گاز های حاصل از احتراق توسط آب احاطه شده و انرژی حرارتی نیمه دیگر مسیر بجای انتقال پیدا کردن به آب ،به محیط منتقل میشود،به همین دلیل در مقایسه با نوع قبلی راندمان کمتری دارند.

دیگ های آب گرم از نظر جنس به دو دسته چدنی و فولادی تقسیم می شوند:

چدنی:

این دیگ ها از جنس چدن خاکستری و به روش ریخته گری ساخته می شوند.

این نوع دیگ به صورت پره ای ساخته شده که آب در این پره ها جریان دارد و شعله از وسط پره ها دمیده می شود.

پره های عقب و جلو از نظر فرم با بقیه و یکدیگر متفاوت هستند ولی پره های میانی از نظر فرم و اندازه با یکدیگر یکسان می باشند

مزایای دیگ های چدنی :

1- در برابر خوردگی و زنگ زدگی مقاومند.

2- پره های دیگ قابل جدا شدن هستند و به این امر هم امکان تغییر ظرفیت دیگ را فراهم می کند و هم موجب سهولت در جابجایی می شود.

معایب دیگ های چدنی :

1- ترک برداشتن جداره ها در اثر تنش های حرارتی،ایجاد رسوب در پره ها،فشار زیاد و…

2- راندمان کمتر نسبت به دیگ سه پاس فولادی

3- مقاومت کم پره ها د برابر شعله مستقیم

4- هزینه نصب و جمع آن ها بالا می باشد(مونتاژ و دمونتاژ)

فولادی :

این دیگ ها از جنس  ورق و لوله فولادی آلیاژی آتشخوار هستند که این نوع دیگ دو زیر مجموعه دیگر با نام های

 water tube و fire tubeدارا می باشد.

 

water tube:

شعله در فضای دیگ بر لوله های حامل آب دمیده می شود و عمل انتقال حرارت صورت میگیرد،معمولا در مواردی که نیاز به فشار بسیار بالا می باشد از این نوع دیگ استفاده می شود.

fire tube:

گاز حاصل از احتراق از لوله ای که توسط آب احاطه شده گذر می کند تا حرارت به آب منتقل شود

مزایای دیگ های فولادی :

1- عمر بیشتر نسبت به نمونه چدنی

2- ظرفیت تقریبا نا محدود

3- قابلیت تحمل شوک های حرارتی

4- تحمل در برابر فشار های خیلی بلا

5- دیگ های فولادی ب هر نوع سوختی قابلیت تطابق داند

سوخت مصرفی دیگ های آب گرم:

موارد زیادی می توانند سوخت مشعل دیگ را  فراهم کنند که شاخص ترین آن ها گازوئیل و مازوت می باشند

همچنین مشعل هایی با سوخت گاز سوز،گازوئیل سوز،دوگانه سوز گاز و گازوئیل و سه گانه سوز گاز و گازوئیل و مازوت وجود دارند.